کربلا زمینی به وسعت عالم ، زمینی به وسعت تمام دلهای عالم؛ عجیب خانه کرده است! که فرمود :
إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَدا
(در شهادت امام حسین علیه السلام حرارتی در قلب های مومنین هست که هیچ گاه خاموش نشود)
تا کسی اربعین به کربلا نرود شاید معنای حقیقی این جمله را نفهمد!
به چه واسطه ، برای چه ، به چه انگیزه ای این سیل خروشان از عاشقان بی هیچ چشم داشتی با آغوش باز به دیدار سختی ها و گرفتاری های سفر رفته تا در روزی که چهل روز از طلوع خورشید بر سر نیزه گذشته است در مقتلش به ادب بایستند و سلام دهند و بیعت تازه کنند که یا اباعبدالله، ما را از این که دست تقدیر دیر رسانیدمان ... ببخش، از این که نتوانستیم سپری برای تو و کودکانت یا حداقل پناهی برای زینبت باشیم ؛ببخش ! ای کاش بودیم آن روز کاری کنیم ، از تو و طفلان تو یاری کنیم....
آنچنان خادمین زوار در تمام مسیرها خدمت رسانی می کنند ، گویی یگانه ی عالم خویش را دیده اند، امام زمانشان که البته بی شک او نیز در مسیر از زائران می باشد و هر کس در این راه هست هم قدم او...
معجزه ی اربعین جز با مشاهده درک نمی شود همانند معجزه های پیامبران که شنیدنی نیست و دیدنی است
اگر کسی بگوید موسی نبی عصا بر دریا زد و دریا شکافت و باور هم داشته باشی که چنین شده است اما درک و فهمت از آن بسیار کم و ضعیف است نسبت به کسی که آن را دیده است
اربعین را باید تجربه کرد ، دید تا ایمان آورد ، اما نه آن ایمان ابتدایی بلکه ایمانی برای انتها! لِیَطْمَئِنَّ قَلْبِی
آری اربعین همه چییزش بوی ظهور می دهد!
